بناها و سازه های تاريخي

كاخ ها و عمارت ها

سر در عالي قاپو

    يكي از بناهاي مهم دوره صفويه در قزوين «حياط نادري» با عمارت ها و باغ هاي بسيار زيبا بوده است. اين مجموعه هفت در داشته است كه يكي از آن ها را عالي قاپو مي ناميدند. از درهاي آن جز در عالي قاپو، اثري باقي نمانده است.

    اين بنا درگاه بلندي دارد كه به خيابان شهداي قزوين مشرف است. اين در به هشتي بزرگي متصل است و در داخل، در دو طرف آن دو اتاق وجود دارد كه جايگاه دربانان بوده است. راهرو طبقه دوم بنا نيز از همين اتاق ها مي گذشته است. در سمت غرب اين در، سه اتاق طولاني پهلوي هم در اتاق ها در دوره قاجاريه به قرائت خانه و ديگري به چاي خانه و ديگري به چاي خانه تبديل شد. اكنون تمام اتاق ها متعلق به چاي خانه است. در طرف شرقي بنا، بعدها، مدرسه اي ساخته شد. اين قسمت نيز در گذشته مانند طرف غربي، جايگاه قراولان و نگهبانان بوده است. جلو در عالي قاپو جلوخاني است كه در دو طرف آن دو سكوي پهن با سنگ ساخته شده است.

   از اره هاي سردر، با كاشي پوشيده شده اند و بقيه سر در با گچ پوشيده شده است. در قسمت مياني سر در و بالاي در، كتيبه اي به خط ثلث جلي به قلم علي رضا عباسي- نقاش معروف- در كاشي معرق نوشته شده است. بالاي كتيبه در وسط سر در، پنجره مشبك بزرگي از كاشي معرق نوشته شده است. بالاي كتيبه، در وسط سردر، پنجره مشبك بزرگي از كاشي معرق دورو قرار دارد نظير آن را در ديوار شمالي نيز كار گذاشته اند. يكي از پنجره ها به خيابان شهدا و ديگري به حياط شهرباني كنوني گشوده مي شود. امروزه سر در عالي قاپو و حياط و ساختمان هاي شمالي آن، از محل اداره شهرباني قزوين است.

عمارت چهل ستون

      اين بناي تاريخي كه يادگاري از دوران صفويه است، در وسط يك باغ قرار گرفته است. اين بنا در دو طبقه ساخته شده و تالار بزرگي دارد و در روزگار رونق، داراي درهاي خاتم كاري، راهروهايي با تزئينات نقاشي، كاشي كاري و طلا كاري جالب بوده است كه به مرور زمان، اين تزئينات از بين رفته و يا زيبايي اوليه خود را از دست داده است.

قطعه هاي تاريخي

    در نقاط مختلف استان قزوين، قلعه هاي متعددي وجود دارد كه برجسته ترين آن ها قلعه الموت است كه با جنبش سياسي و ديني حسن صباح ارتباط مستقيم دارد. در زير، به معرفي مهم ترين قلعه هاي محدوده استان قزوين مي پردازيم:

قلعه الموت

   اين قلعه بر فراز كوهي است كه اطراف آن را پرتگاه هاي عظيم بريدگي هاي شگفت فرا گرفته است. اين كوه از نرمه گردن ‌(ميان نرمه لات و گمارود) شروع شده و به طرف مغرب ادامه پيدا كرده است. صخره هاي پيرامون قلعه كه رنگ سرخ و خاكستري دارند، در جهت شمال شرقي به جنوب غربي كشيده شده اند. پيرامون دژ از هر چهار سو پرتگاه است و تنها راه دسترسي به آن راه بسيار باريكي است كه در جانب شمال آن قرار دارد.

    قلعه الموت را مردم محل «قلعه حسن» مي نامند. اين قلعه از دو بخش غربي و شرقي تشكيل شده است. هر بخش به دو بخش: قلعه پايين و قلعه بالا تقسيم شده است كه در اصطلاح محلي، آن ها را «جورقلا» و «پيازقلا» مي نامند. طول قلعه حدود 120 متر و عرض آن در نقاط مختلف بين 10 تا 35 متر متغير است.

   ديوار شرقي قلعه بالا يا قلعه بزرگ كه از سنگ و ملاط گچ ساخته شده است، كم تر از ساير قسمت ها آسيب ديده است. طول آن حدود 10 متر و ارتفاع آن بين 4 تا 5 متر است. در طرف جنوب، در داخل صخره اتاقي كنده شده كه محل نگهباني بوده است. در جانب شمال غربي قلعه بالا نيز دو اتاق به داخل در داخل سنگ كوه كنده اند. در اتاق اول، چاله آب كوچكي قرار دارد كه اگر آب آن را كاملا تخليه بكنند، داشته باشد. در پاي اين اتاق، ديوار شمالي قلعه به طول 12 متر و پنهاي 1 دارد. در جانب جنوب غربي اين قسمت، قلعه پايين تر واقع شده است و پرتگاه مخوفي دارد. در جانب جنوب غربي اين قسمت قلعه، حوضي به طول 8 متر و عرض 5 متر در سنگ كنده اند كه هنوز هم بر اثر بارندگي هاي زمستان و بهار پر از آب مي شود. در كنج جنوب غربي اين حوض، درخت تاك كهن سالي كه هم چنان سبز و شاداب است، جلب توجه مي كند. اهالي محل معتقدند كه آن را «حسن صباح» كاشته است. اين قسمت از قلعه، به احتمال زياد همان محلي است كه حسن صباح مدت 35 سال در آن اقامت داشته و پيروان خود را رهبري مي نموده است.

   در جانب شرقي قلعه، پاسداران قلعه و افراد خانواده هايآن ها ساكن بوده اند. در حال حاضر آثار كمي از ديوار جنوبي اين قسمت باقي مانده است. در جانب شمال اين ديوار، ده آخور براي چارپايان در داخل سنگ كوه كنده شده است. گذشته از‌ آثار ديور جنوبي، ديوار غربي اين قسمت به ارتفاع 2 متر هم چنان پابرجاست، ولي از ديوار شرقي اثري ديده نمي شود. در اين قسمت، سه آب انبار كوچك در دل سنگ كنده اند و چند اتاق نيز در سنگ ساخدته شده كه در حال حاض ويران شده اند.

    بين دو قسمت قلعه يعني قلعه بالا و پايين ميدانگاهي قرار دارد كه بر گرداگرد آن ديواري محوطه قلعه را به دو قسمت تقسيم كرده است. در حال حاضر در ميان ميدان آثار فراواني به صورت توده هاي سنگ و خاك مشاهده مي شود كه بي شك باقي مانده بناها و ساختمان هاي فراواني است كه در اين محل وجود داشته و ويران گشته اند.

    به طور كلي بايد گفت، قلعه الموت كه دو قلعه بالا  پايين را در بر مي گيرد، به صورت بناي سترگي بر فراز صخره اي سنگي بنا شده و ديوارهاي چهارگانه آن به تبعيت از شكل و وضع صخره ها ساخته شده اند، از اين رو عرض آن به خصوص در قسمت هاي مختلف فرق مي كند از اين برج هاي قلعه سه برج گوشه هاي شمالي و جنوبي و شرقي هم چنان بر پاي اند و برج گوشه شرقي آن سالم تر است. دروازه و تنها راه ورود به قلعه در انتهاي ضلع شمال شرقي قرار دارد. مدخل راه منتهي به دروازه از پاي برج شرقي است و چند متر پايين تر از آن واقع شده است. در اين محل تونلي به موازات ضلع جنوب شرقي قلعه به طول 6 متر و عرض 2 متر و ارتفاع 2 متر در دل سنگ هاي كوه كنده شده است. با گذشتن از اين تونل، برج جنوبي قلعه و ديوار جنوب غربي آن كه روي شيب تخته سنگ ساخته شده است، نمايان مي گردد. اين ديوار بر دشت وسيع گازرخان كه در جنوب قلعه قرار دارد مشرف است؛ به نحوي كه دره الموت رود از آن ديده مي شود. راه ورود به قلعه با گذشتن از كنار برج شرقي و پاي ضلع جنوب شرقي به طرف برج شمالي مي رود. از آنجا كه راه ورود آن در امتداد ديوار ميان دو برج شمالي و شرقي واقع شده است، استحكامات اين قسمت، از ساير قمست ها مفصل تر است و آثار برج هاي كوچك تري در فاصله دو برج مزبور ديده مي شود. ديوارهاي اطراف قلعه و برج ها در همه جا داراي يك ديوار پشت بندي است كه 8 متر ارتفاع دارد و به موازات ديورا اصلي بنا شده است و ضخامت آن به 2 متر مي رسد.

    از آنجا كه در تمام طول سال گروه زيادي در قلعه سكونت داشته و به آب بسيار نياز داشته اند سازندگان قلعه با هنرمندي خاصي اقدام به ساخت آب انبار هايي كرده اند و به كم آب روهايي كه در دل سنگ كنده اند از فاصله دور آب را بر اين آب انبارها سوار مي نمودند.

  در پاي كوه الموت، در گوشه شمال شرقي، غار كوچكي كه از آب رو (مجرا)هاي قلعه بوده ديده مي شود. آب قلعه از چشم «كلدر» كه در دامنه كوه شمال قلعه قرار دارد تامين مي شده است.

     مصالح قسمت هاي مختلف قلعه سنگ (از سنگ كوه هاي اطراف)، ملاط گچ، آجر، كاشي و تنپوشه سفالي است. آجرهاي بناها كه مربع شكل و به ضلع 21 سانتي متر و ضخامت 5 سانتي مترند، روكار بنا به كار برده شده اند. در ساختمان ديوارها، براي نگهداري ديوارها، متصل كردن قسمت هاي جلو برج ها به قسمت هاي عقب، در داخل كار كلاف هاي چوبي به طور افقي به كار برده اند. از جمله قطعات كوچك كاشي كه در ويرانه هاي قلعه به دست آمده قطعه اي است به رنگ آبي آسماني با نقش صورت آدمي كه قسمتي از چشم و ابرو و بيني آن كاملا واضح است.

    امروزه در دامنه جنوبي كوه هودكان كه در شمال كوه قلعه الموت واقع شده است، خرابه هاي بسياري ديده مي شود كه نشان مي دهد روزگاري بر جاي اين خرابه ها، ساختمان هاي بسياري وجود داشته است. در حال حاضر، اهالي محل خرابه هاي اين محوطه را ديلمان ده، اغوزبن، خرازرو و زهير كلفي مي نامند.

    هم چنين در سمت غرب قلعه، قبرستاني قديمي معروف به «اسبه كله چال» وجود دارد كه در بالاي تپه مجاور آن، بقاياي چند كوره آجرپزي نمايان است. در قله كوه هودكان نيز پويه سوزهاي سفالين كهن به دست آمده است.

  قلعه نويزرشاه

    اين قلعه در شرق «شترخان» و در شمال شرقي روستاي «گرم رود» بر فراز كوه بلندي كه ديوارهاي صخره اي آن به طور عمودي به سوي دره هاي اطراف پايين مي رود و بلندترين نقطه آن 2000 با ارتفاع دارد، واقع شده است.

   از ديوار قلعه هنوز قسمتي برپا است و در بالاي يكي از دو ديوار آن، روزني قرار دارد. از بنايهاي آن چند اتاق و ساختمان بزرگ هنوز برپا است. اين قلعه با توجه به وضع طبيعي آن، از جمله قلعه هاي مستحكم و تسخير ناپذير منطقه به شمار مي رفته است.

قلعه لمبسر

    در ناحيه رودبار نيز بيش از هر چيز ويرانه هاي مربوطه به قلعه هاي اسماعيليه كه بر فراز ستيغ كوهساران خودنمايي مي كنند، نمايان است. دژ لمبسر يكي از عظيم ترين و وسيع ترين دژهاي منطقه  است كه دو رود «نينه رود» و «لمه در» در دو سوي آن جريان دارد. قلعه لمبسر از سه جهت مشرق، جنوب و شمال به پرتگاه هاي مخوفي منتهي مي گردد. بخشي از سمت شرقي آن يعني سمت رودخانه نينه رود. شيب كم تري دارد. به همين جهت، ديواري عظيم و قطور با سنگ هاي بسيار بزرگ ساخته اند كه تا امروز قسمتي از آن پابرجاست و در حدود 20 متر طول و 10 متر ارتفاع دارد.

قلعه سميران

    اين قلعه بر بالاي تپه سنگي در دهستاني طارم قرار دارد و دسترسي به آن جز از سمت شمال، بسيار دشوار است. سفيد رود از جانب جنوبي اين قلعه مي گذرد و آن سوي رود، رشته ارتفاعات بلند سنگي سر به آسمان كشيده اند. بناي اصلي قلعه در بالاي كوه قرار دارد و بخشي از شيب آن را كه به طرف جنوب مي باشد، در بر ميگيرد.

   در حال حاضر از ديوارهاي قلعه، گذشته از ديوار اصلي در بالا قسمتي نيز در دامنه شمالي پابرجاست. ين بخش از ديوار كه بر روي يك رگه سنگي استوار شده است،به خاطر به وجود آمده تا در مسير دسترسي باشد و امكان نفوذ به قلعه را سد ساخته باشند. بايد دانست كه در دوران آباداني اين قلعه چنان كه ناصر خسرو نقل نموده، قلعه مزبور داراي سه ديوار تو در تو است.

قلعه سنگرود

    در شمال  روستاي زردگرد كه در ناحيه كوهستاني شمال قزوين قرار دارد از دهات كوهپايه به شمار مي رود، بر فراز قله كوهي آثاري از بناهاي ويرانه سنگي به چشم مي خورد كه احتمالا يك قرار گاه و يا يك قلعه نظامي بوده است. در پاي كوه، رودخانه اي به نام سنگرود در بستر دره پلنگ دره جاري است. بر روي تپه مرتفع كنار اين دره، آثاري شبيه به چهار تاقي هاي دوره ساساني ديده مي شود.

قلعه شيركوه

    برفراز كوه بيدلان كه بر الموت رود و طالقان رود مشرف است، بقاياي قلعه اي مشاهده مي شود كه از دژهاي اسماعيلي است و براي حفاظت دره الموت مورد استفاده قرار مي گرفته است. بقاياي قلعه شيركوه عبارت است از هشت آب انبار، يك برج و بخشي از ديوار قلعه. همه اين بناها در دل سنگ هاي كوه كنده شده اند. براي رسيدن به قلعه از راهي بسيار دشوار بايد گذشت.

   قلعه شيركوه در زمان حمله هلاكوخان مغول از بزرگترين قلعه هاي اسماعيليان بوده كه به علت استواري آن و بسياري مردان، لشگر مغول موفق به تسخير آن نگرديده.

قلعه ساسان (آرامگاه بزرگ)

    اين قلعه در دهستان طارم قرار دارد و بر فراز تپه بلندي ساخته شده كه قسمت بالاي آن فاقد پوشش گياهي است و به صورت سكويي از سنگ سياه خودنمايي مي كند. اين بنا از سه جهت داراي شيب تند است كه تا حدي دسترسي به بناي روي تپه را دشوار مي سازد. در حال حاضر آب درياچه سدي كه در نزديكي آن قرار دارد، اين تپه ادامه يافته و چشم انداز زيبايي را پديد آورده است.

    بناي قلعه ساسان عبارت است از برجي با طرح هشت ضعلي كه در قسمت پايين آن دور تا دور ديواري به ارتفاع 2 متر قرار دارد. طول هر ضلع برج از خارج 50/6 متر است.

قلعه دختر (قزقلعه)

   اين قلعه در 15 كيلومتري جاده تاكستان- رنجان، در نزديكي روستاي آبك لو، بر بالاي كوهي واقع شده است. دسترسي به اين قلعه از راهي است كه از گرده جنوبي به بالاي قله و پاي بناي قلعه منتهي مي شود.

    در مسير منتهي به قلعه آثاري از سكوهاي متعدد مشاهده مي وشد و نشانگر آن است كه در زمان آباداني بنا، اين پله ها جهت دسترسي به بناي قلعه ساخته شده است.

قلعه و آثار ايوان نياق

   روستاي نياق در 16 كيلومتري قزوين و در يك منطقه كوهستاني واقع شده است. در اين روستاي بقاياي آثاري تاريخي وجود دارد كه به ايوان نياق و تاق محمد حنيفه معروف شده است. اين اثر تاريخي بر بالاي كوه سنگي مجاور روستاست و عبارت از گودالي به طول 8 و عرض 5/2 متر مي باشد كه يك ضلع آن به صورت منحني است. اين گودال به يك حوض سنگي شبيه است. در گوشه اين حوض پلكاني سنگي با هفت پله دردل سنگ هاي كوه كنده شده است.

    بر روي سطح كوه، آثار ديگري مربوط به ويرانه هاي يك قلعه ديده مي شوند كه از آن ميان تنها سنگ هاي لاشه اي كه در بناي قلعه به كار رفته ان را مي توان تشخيص داد. علاوهن بر آن چندين گودال ديگر نيز به قطرهاي تقريبي يك تا دو متر در اين قسمت ديده مي شوند كه احتمالا به عنوان انبار و محل ذخيره گندم و حبوبات مورد استفاده قرار مي گرفته اند.

    در نزديكي آثار ياد شده، ايوان ديگري ديده مي شود كه فقط يك صندلي سنگي كه در كوه كنده شده است، از آن باقي است.

قلعه هاي ديگر استان قزوين عبارتند از: قلعه قسطين لار، شهرك رشگين، ميمون دژ واقع دهستان رودبار.

برج هاي تاريخي

برج هاي آرامگاهي خرقان

    اين برج ها در يك كيلومتري روستاي حصار ارمني- از توابع خرقان غربي، و در 32 كيلومتري جاده قزوين- همدان قرار دارد. برج هاي سخرقان در محوطه وسيعي به فاصله كمي از يكديگر قرار گرفته اند و از بسياري جهات با هم شباهت دارند؛ اما برج شرقي، قديمي تر از برج غربي است.

برج باراجين

   در فاصله 12 كيلومتري از شمال قزوين، محل خوش منظره و خوش آب و هوايي قرار دارد كه به علت ارتفاع زياد هواي آن از هواي قزوين خنك تر است. در اين محل، بر روي ارتفاعات جانب جپ، رودخانه عريضي به نام ارنزك جريان دارد. برج بلندي نيز از دور بر فراز اين بلندي خودنمايي مي كند؛ چنان كه از مسافتي بسيار دور از ميان دشت ها و صحراهاي اطراف فزوين مي توان آن را ديد. بلندي مزبور بر تمام محيط اطراف مسلط است و از فراز آن مي توان شهر قزوين را به خوبي مشاهده كرد.

    برج باراجين بر روي سكويي هشت ضعلي كه حدود يك متر از كف زمين ارتفاع دارد، بنا شده است. برج اول سنگ چين سكوي مزبور با سنگ هاي صاف و تراش دار چهارگوش بنا شده است و اين تنها قسمت از بناي برج است كه از سنگ هاي تراش دار در بناي آن استفاده شده است. طول هر يك از ضلع هاي هشت ضلعي، 70/3 متر است.

برج سنگي با كتبيه كوفي

   بر روي تپه اي كه در جانب شمال شرقي قلعه ساسان- از دهستان طارم قرار دارد، برج سنگي ويرانه ديگري كه با سنگ لاشه و ملاط گچ ساخته شده است، ديده مي شود. با گذشت زمان، اين برج آسيب هاي فراواني ديده است.

    در سال 1962 اين برج توسط يكي از باستان شناسان خارجي به نام «ويلي» مورد مطالعه قرار گرفته است. در اين بررسي، كتيبه اي به خط كوفي تزئيني در قسمت زير سقف آن سقف آن مشاهده شده كه فقط دو كلمه آن باقي مانده و بقيه آن فرو ريخته است.

    خط كوفي اين كتيبه، از نظر زيبايي و ارزش هاي هنري، از زيباترين نمونه هاي خط كوفي تزئيني به شمار مي رود.

گنبدهاي تاريخي

يله گنبد

اين بنا كه در 37 كيلومتري جاده قزوين- رشت و بر فراز يك رشته بلندي قرار گرفته است، بناي مدور است كه به جز گنبد آن به تمامي از سنگ لاشه و با دقتي در خور ستايش ساخته شده است. بر روي نمايان خارجي بنا پنج برجستگي به صورت ستون هاي مدور تعبيه كرده اند. ورودي بنا در شرق آن و در ميان يك جلو خان مستطيل شكل جاي دارد. پوشش زيرين به صورت يك گنبد آجري مخروطي شكل در ميان ديوارهاي جانبي برج ديده مي شود.

كافر گنبد

  اين گنبد در روستاي نياق، در 16 كيلومتري قزوين و در نزديك امام زاده سلطان ويس قرار دارد. اين بنا، بنايي با نماد هشت ضلعي است كه طول هر ضلع آن از خارج 80/2 متر است. در زاويه هر دو ضلع، برجستگي اي وجود دارد كه به صورت دور قاب هر ضلع درآمده است. قسمت از راه بنا از سنگ و بقيه آن با آجر ساخته شده است. نماي خارجي بنا هيچ گونه تزئيني ندارد و تنها در قسمت بالا يك رج آجركاري كه در امتداد جرزهاي نبش با برجستگي كمتري بالا رفته، شكل يك قوس و طاق نماي تزئيني را به وجود آورده است. در وسط ضلع از هشت ضلع بنا، سه در ورودي تعبيه شده است كه در بالاي دو در شمالي و غربي، قوسي تيره دار و در اطراف آن ها، قاب مستطيل شكلي قرار گرفته است. در شرقي، در حال حاضر با لاشه سنگ مسدود شده است. در اطراف اين در قاب مستطيل وجود ندارد. در بالاي اين در- بر روي ديوار- آثار يك سر در هلالي شكل تزئيني مشاهده مي شود كه در حال حاضر جز طرح قوس آن كه با ملاط گچ ساخته شده چيز ديگري از آن باقي نيست. در حال حاضر بر بالاي بنا بقاياي پوشش گنبد مدوري به چشم مي خورد. به نظر مي رسد گنبد اوليه دو پوسته بوده است و پوشش دوم آن، احتمالا مخروطي بوده است. در قسمت بالاي بنا، در حد فاصل پوشش اول و دوم گذشته از آجر، در پايه گنبد قدري سنگ لاشه نيز به كار رفته است.

حمام هاي قديمي

حمام شاه عباسي

   اين حمام قديمي كه از آثار دوره صفويه است در شهر تاكستان قرار دارد. نقشه داخل حمام با نقشه حمام صفا در قزوين شباهت كامل دارد. اين حمام از سه قسمت: رخت كني (سربينه) با طرح مستطيل شكل، گرمخانه و خزانه تشكيل شده است. گرمخانه داراي طرح هشت ضلعي است كه ضلع ها آن، يك در ميان،با هم برابرند. در چهار طرف اين محل چهار فضاي شاه نشين مانند ساخته شده است كه افراد براي شست و شو از آن ها استفاده مي كنند. در وسط گرمخانه يك حوض بزرگ سنگي با همان طرح هشت ضعلي قرار دارد.

گرمابه صفا

     اين حمام در حاشيه شرقي و انتهاي خيابان مولوي قزوين واقع شده و از دو بخش مردانه و زنانه تشكيل شده است. به هنگام احداث خيابان مولوي، قسمتي از حمام و در ورودي آن را خراب كرده و در ديگري براي آن ساخته اند. در دو طرف در نقش دو سرباز در سنگ مرمر كنده كاري شده است. تاريخ ساخت بنا، برابر كتبيه اي كه به خط نستعليق و به شعر، در بالاي در ورودي نوشته شده است، 1259 هجري قمري و باني آن «حاجي حسن بن حاجي عبدالله تبريزي» است.

از ديگر گرمابه هاي قزوين عبارت است از: آخوند در ميدان محله آخوند؛ اميني در خيابان فردوسي؛ امجد در خيابان سپه؛ بلاغي نزديك مسجد و مدرسه حيدريه؛ سعديه (يا سعائت) داخل تيمچه شرقي سراي سعدالسلطنه: قوشه محله سكه شريحان؛ ميرزا رحيم محله پنبه ريسه نزديك ميدانگاه؛ حاج محمد رحيم مردانه، بازارچه حاج محمد رحيم، خيابان مولوي، حاج محمد رحيم زنانه، بازارچه حاج محمد رحيم، كوچه پت بازارچه، صارم لشگر، محله آخوند روبروي آرامگاه آخوند ملاخليلا؛ نزديك بازارچه آمعصوم و حاج ميرزا كريم در كوچه مدرسه پنجه علي.

آب انبار هاي قديمي

- آب انبار حاج كاظم

   اين آب انبار كه يكي از زيباترين و بزرگ ترين آب انبارهاي قزوين است، در انتهاي خيابان تبريز شهر قزوين قرار گرفته است. اين آب انبار، 37 پله ساخته شده است. از سنگ هاي تراشيده و دو شير آب دارد. پوشش سقف آن مسطح بوده و در گذشته چهار هواكش داشته كه امروزه تنها يكي از آن ها باقي مانده است. هواكش آب انبار با آجر ساخته شده است و داراي تزئينات آجري و كاشي در نما مي باشد.

     سر در آب انبار در نهايت عظيم و  با كمال ظرافت و زيبايي ساخته و داراي تزئينات آجري و كاشي است. واژه «علي» به صورت خط بنايي در دو طرف راه پله، در نماي آجري اجرا شده است.

    باني آب انبار، مرحوم «حاج كاظم كوزه گر» است كه به دستيابي حاجي اسماعيل نامي به سال 1256 هجري قمري آب انبار را بنا كرده اند. تاريخ و باني بنا، در كتيبه اي به شعر در سنگ مرمر، و به خط نستعليق بسيار زيبا كنده شده است.

-         آب انبار حكيم

-         آب انبار سردار بزرگ

-         آب انبار سردار كوچك

-         آب انبار پنجه علي

-         آب انبار جنب مسجد جامع كبير

-         آب انبار حاج ملا آقا

-         آب انبار حاج كريم

-         آب انبار رزگره كوچه

-         آب انبار شيشه گر

-         آب انبار خان

-         آب انبال لالو

آب انبارهاي ديگر قزوين عبارتند از: آقابالا در محله پنبه ريسه، آبگوشتي ها در محله خندقبار، آهني ها در محله قملاق، تنورسازان در گذر مولوي، حاج رضا در محله پنبه ريسه، حاج كريم در گرده محله؛ رفيعي در خيابان تبريز؛ زير زمين مسجد شاه در كوچه بازار مولامادي در جنب مدرسه جديد يخچال در كوچه يخچال؛ صالحي (صالحيه) در خيابان مولوي و زنانه بازار و ….

پل ها و سدهاي تاريخي

پل شاه عباسي

    پل شاه عباسي داراي سه دهانه است كه دو تاي آن ها بزرگ تر و داراي عرضي در حدود 50/7 متر است. دهانه هاي سه گانه داراي قوس هاي تيره دار مي باشند. كم ترين عرض پايه ها كه ميان دو قوس واقع شده اند، 4 متر است. پايه هاي پل در خلاف جهت جريان آب داراي دماغه كف رودخانه تا ارتفاع يك متر، پايه هاي جانبي قوس مياني با بلوك هاي سنگي و ملاط ساخته شده اند تا شدت برخورد امواج با پايه ميل را كاهش دهند.

پل لوشان

اين پل بزرگ در جاده قزوين- رشت قرار دارد. اين پل را «حاجي محمد هادي تاجر ميانجي» كه ساكن قزوين بوده، در سال 12098 هـ. ق ساخته است.

   پل لوشان داراي طرح خاصي است. برخلاف پيش تر پل ها كه دهانه هاي آن‌ها نسبت به محور عرضي ميان پل قرينه هستند، با يك شيب منظم بر ارتفاع آن افزوده مي شود. پل مزبور داراي چهار دهانه است كه دو دهانه اول كوچك ترند و دهانه سوم دو دهانه اول بزرگ تر است. ارتفاع و دهانه چهارم از همه دهانه ها بيش تر و تيزه قوس آن نيز بلندتر از دهانه سوم است.

سد قديمي سيد علي خان

   يكي از رودهايي كه بخشي از باغ هاي اطراف قزوين را سيراب مي كند رودخانه ارزنك است كه از نزديك روستاي ميزوج واقع در 20 كيلومتري شمال قزوين سرچشمه مي گيرد. بر روي اين رودخانه ها در پاي گردنه كماسمار، توسط «سيد علي خان» (جد خانواده اميرشاهي) سدي زده شده است كه در حال حاضر كاملا ويران شده و غير قابل استفاده است.

سد قديمي سپهسالار

    در فاصله 3 كيلومتري سد سيد علي خان، بند سنگي ديگري نيز وجود دارد. كه به نام سد سپهسلالار معروف  است. اين بند در سال 1336 هـ . ق به منظور تامين آب بيش تر براي روستاي شريف آباد كه از املاك محمد ولي خان سپهسالار تنكابني بود، توسط وي بنا گرديد. اين سد نيز به صورت يك ديوار سنگي به كمك سنگ هاي تراشيده به طول 50 و ارتفاع 12 متر بنا شده است. دريچه هاي سد از لوله هاي آهني با قطر زياد ساخته شده اند. در حال حاضر اين سد كاملا ويران شده است.

گورستان شاه كوه

    در آن سوي شاهرود در دامنه شاه كوه، قبرستاني قرار دارد كه در ميان آن دو آرامگاه سنگي به چشم مي خورد. يكي از اين آرامگاه ها سالم و ديگري نيمه ويران است.

   نقشه بناي هر دو آرامگاه يكسان است. نقشه پايه بنا عبارت است از يك چهار ضلعي، كه چهار ديوار آن به ارتفاع حدود 2 متر با سنگ لاشه و ملاط ساخته شده است. تنها در يك سوي آن دري كار گذاشته شده كه بالاي آن نيز پنجره اي براي تامين نور داخل بقعه تعبيه شده است.

    بر روي پايه سنگي مزبور، گردني بلند گنبد سنگي به ارتفاع تقريبي 4 متر با همان مصالح سنگ لاشه و ملاط گچ برپا شده است. گردني مزبور در قسمت بالا به طرف داخل متمايز شده و حالت گنبدي شكل را به وجود آورده است.

    دو بناي سنگي شاه كوه از نظر كلي و نحوه ساخت، از جمله آثار منحصر به فرد ناحيه رودبار و اصولا سرزمين قزوين به شمار مي روند و مي توان آن دو را با آرامگاه سنگي حسن آباد مقايسه نمود؛ با اين فرق كه آرامگاه سنگي حسن آباد، از نظر شيوه كار و هنر معماري، معرف تكامل بيش تر و تكنيك پيشرفته تري مي باشد.

    به طور كلي، اين آرامگاههاي سنگي را مي توان از جمله آثار بسيار كهن منطقه و به احتمال زياد، به دوران ساساني مربوط دانست.

روستاهاي تاريخي

گازرخان

   گازرخان از روستاهاي معروف ناحيه الموت قزوين به شمار مي رود. در گازرخان بيش از چهار چنار كهن سال در ميان ميدان ده جلب توجه مي نمايد. ميدان وسط روستا كه محل قبرستان قديمي آن است به نام «قتلگاه» خوانده مي شود. از اين درخت چنار سه تا داراي ارتفاع قابل ملاحظه انئد. پيرامون تنه يكي از آن ها 50/7 متر و ديگري 60/7 متر و سومي 6 متر است. با توجه به اندازه پيرامون تنه درخت هاي مزبور مي توان گفت كه سن آن ها بايد در حدود هزار سال باشد و به احتمال زياد در زمان نفوذ و قدرت اسماعيليه در اين ناحيه كاشته شده اند.

هزويل

   «هزويل» روستايي است با خانه هايي از سنگ لاشه، كاهگل و چوب كه در كنار يك ديگر بنا شده اند. در فاصله بين هر رديف از خانه ها، كوچه باريكي قرار دارد. در جلوي تعدادي از خانه ها ايواني قرار دارد كه سقف آن بر روي تيرهاي چوبي استوار شده است. بر روي هم، نماي كلي هزويل با خانه هايي كه اغلب طبقه به طبقه ساخته شده اند و بام يكي، محوطه جلوي خانه ديگري را تشكيل مي دهد، از جمله نماهاي جالب يك روستاي شمالي ايران به شمار مي رود.

تپه هاي باستاني

   براساس يافته هاي باستان شناسي، استان قزوين از قدمت چند هزار ساله برخوردار است. آثار به دست آمده از صدها تپه باستاني موجود در سطح استان، نشانگر آنندن كه سرزمين قزوين رازهاي نگفته اي از تاريخ سرزمين تاريخي است كه امروزه ده ها تپه باستاني را در نقاط مختلف اين استان مي بينيم. در ادامه به مهم ترين اين بناها مي پردازيم:

-         تپيه خندو                     - تپه داكان                          - تپه الوند

-         تپه حاجي آباد              - تپه نصرف آباد                  - تپه رادكان

-         تپه قزانچال              - تپه حسين آباد                     - تپه قشلاق

-         تپه مشگين تپه               - تپه دولت آباد                    - رمبادتپه

-         تپه قديم آباد                 - تپه سلطان آباد                   - تپه آرش (آقا بابا)

-         تپه كندو                      - تپه كي وران                      - تپه نرگه

-         اك تپه                         - تپه رضي آباد                  - تپه ليا

-         تپه زليخا                       - ياسين تپه                        - بالا تپه       

-         تپه اسفرورين                - اسفرورين                      - تپه دانسفهان

-         تپه ولازگرد

تپه بازراها و تيمچه ها

مجموعه بازار قزوين

    مجموعه بازار قزوين با معماري جالب و قديمي خود، يكي از مكان هاي ديدني شهر قزوين است كه در حال حاضر، از آن چند اثر كوچك قديمي به جاي مانده است. در دوره صفويه، بازارها وسعت يافته اند، و هر بازار به صنفي خاص اختصاص داشته است. در گذر هر يك از اين بازارها مسجد، حمام، سراها، تيمچه ها، و قيصريه اي وجود داشته است كه از آن ميان، تيمچه ها مركز تجارت و قيصر به محل صنعتگران بوده است.

    قيصريه قزوين باتاق هاي آجري و ارتفاع بسيار زياد، از بخش هايي از بازار قزوين است كه به جاي مانده است. اين بازار داراي چهار در مي باشد‍: در شمالي به تيمچه سرباز، در چهار سوق كوچكي متصل مي شود.

   بازارچه سعد السلطنه نيز كه از خيابان امام خميني قزوين تا ديوار شمالي مسجد نبي (ص) كشديه شده است، از باقي مانده هاي آثار قديمي بازار قزوين است و هشتي بسيار زيبايي دارد كه به سراي سعدالسلطنه متصل مي گردد.

-         تيمچه سرباز

-         تيمچه سرپوشيده

-         تيمچه حاج سيد كاظم

-         تيمچه رضوي

-         تيمچه درويش مهدي

-         تيمچه حاح محمدتقي

كاروان سراها و سراهاي قديمي

كاروان سراي محمد آباد خره (خورهه)

در مسير جاده فزوين- بوئين زهرا، كاروان سرايي از بناهاي دوره صفويه قرار دارد كه در حال حاضر، در قسمتي از آن پاسگاه ژاندارمري استقرار يافته است.

دورازه هاي قزوين

شهر قزوين در گذشته هشت دروازه داشت كه به نام هاي دروازه رشت، باع شاه، درب كوشك، تبريز، تهران، شيخ آباد، امام زاده حسين و خندقبار معروف بوده اند. امروزه از آن ميان تنها دو دروازه درب كوشك و تهران باقي مانده اند.

دروازه درب كوشك كه در انتهاي خيابان آزادي قرار دارد، در دوره قاجاريه ساخته شده و در سال 1926  هجري قمري در دوره حكومت عضدالدوله، كاشي كاري شده است.

   دروازه قديم تهران كه در خيابان تهران قديم قرار دارد، از بناهاي دوره قاجاريه است كه در سال 1347 شمسي مرمت و كاشي كاري شده است.

بناها و اماكن مذهبي

مساجد قديمي

مسجد جامع كبير

مسجد جامع كبير كه در محله دباغان و در كناره غربي خيابان شهدا واقع شده است، از مهم ترين مسجدهاي قزوين است. اين مسجد نه تنها در قزوين، بلكه در سراسر ايران  منحصر به فرد و بي مانند است. گنبد و مناره هاي باشكوه، ايوان هاي بلند، گچ بري نفيس و ساختمان باشكوه آن نماينده و نشانگر بهترين سبك معماري دوره هاي سلجوقي و صفوي است.

    از گذشته مسجد آنچه دانسته است اين است كه اين مسجد در قرن هفتم هجري درهاي متعددي داشته است. پس از حمله مغول تا دوران صفويه از چگونگي وضعيت مسجد دو در دارد: يكي در شرق و ديگري در شمال غرب.

    حياط مسجد به شكل مربع مستطيل است و طول آن شرقي- غربي است. مساحت آن بيش از چهار هزار متر مربع است. در چهار جهت آن چهار ايوان بلند قرار دارد كه ايوان جنوبي آن بلندتر از ايوان هاي ديگر است. در دو سوي ايوان شمالي، دو مناره زيبا سر به آسمان كشيده است. در دو سوي هر ايوان، دو رواق طولاني ساخته شده است كه هر رواق به نام امام جماعت يا پيشنمازي كه سال ها در آن جا نماز گزارده، معروف شده است. رواق هاي شرقي از همه باريك تر و رواق هاي جنوبي از رواق هاي ديگر پهن تر و بزرگترند. همه اجزاي ساختمان مسجد، از كف حياط و ديوارها و پشت بام‌ها، با آجر ساخته شده اند. در وسط حياط مسجد حوض بزرگي قرار دارد.

    قديمي ترين بنايي كه امروزه در مجموعه ساختمان هاي مسجد جامع باقي مانده است بناي كوچك گنبد داري است كه به دهليز در شرقي مسجد راه دارد. اين بنا از خشت هاي بزرگ خام و گل ساخته شده و تاق هاروني و يا مقصوره كهن ناميده مي شود. اصل بناي اين تاق را به دوره پيش از اسلام نسبت مي دهند و چنين گفته مي شود كه به دستور هارون الرشيد در سال 192 هجري قمري، شالوده اين مسجد بر يك‌ آتشكده دوره ساساني بنا نهاده شده است.

   دومين بخش بناي مسجد از لحاظ تاريخي و زمان، ساختمان بناي گنبد آجري دو پوسته دوره سلجوقي و شببستان بي مانند آن در سمت غرب و جنوب تاق هاروني است كه در شمار يكي از شاهكارهاي هنري مكتب معماري اوايل قرن ششم هجري است. اين شبستان را «مقصوره خمارتاشي» گويند و امير «خمارتاش بن عبدالله عمادي» ساختمان آن را در سال 500 هجري قمري آغاز كرده و به سال 509 هجري قمري آن را به پايان رسانيده است. بر فراز مقصوره خمارتاشي، گنبد عظيمي قرار دارد.

   در اين مقصوره كتيبه هاي نفيسي با منتهاي ظرافت گچ بري شده اند. تعداد اين كتيبه ها پنج عدد است: اولين كتيبه به خط ثلث و در دو گنبد اجرا شده است. كه در آن نام سازنده مقصوره و مدت ساختمان نوشته شده است. كتيبه دوم به خط كوفي است و در آن خمارتاش آنچه را كه از قراء مزارع وقف اين مسجد كرده، نام برده است. كتيبه سوم به خط كوفي مارپيچي است و مشتمل بر سوره مباركه «بقره» است. كتيبه چهارم كه به خط نسخ ثلث است، شرح موقوفاني است كه خمارتاش از خود باقي گذاشته و محل مصرف آن ها را معين كرده است. كتيبه پنجم به خط نسخ كوفي است و آن وقف نامه و شرح تقسيم آب قنات خمارتاش است. امير خمارتاش در دو سوي مقصوره، دو شبستان ديگر نيز ساخته است كه امروزه به آتشكده معروف اند.

    ايوان وصفه بلندي كه در جلو شبستان گنبددار سلجوقي جاي دارند، در دوره صفويه و بهسال 1069 هجري قمري ساخته شده اند و به بناي سلجوقي متصل گرديده اند. اين ايوان به وسيله ساختمان يك نيم گنبد با جبهه اي پهن به پايه گنبد سلجوقي پيوند يافته است. محل اتكاي نيم گنبد كه مانند گنبد سلجوقي دو پوسته است، به شبستان چسبيده و با آن چفت و بست شده است.

   در راهروي اين ايوان كه به مصوره اتصال مي يابد، دو ستون عظيم قرار دارد كه بر هر يك از لوحه هايي از سنگ مرمر نصب گرديده است. مفاد لوح سنگي سمت راست مربوط به منع و لغو عوارض قپانداري دارالسلطنه قزوين به سال 1081 هجري قمري در دوره صفويه و ديگري مربوط به لغو و رفع متحملات ديواني در قزوين به سال 1238 قمري در دوره قاجاريه است.

   ايوان شمالي مسجد و دو مناره با شكوهي كه در دو سوي آن قرار دارند، با كاشي هاي رنگارنگ تزئين شده اند و به احتمال قوي از بناهاي دوره صفوي‌اند. كاشي هاي مناره ها و اين ايوان، با گذشت زمان، بارها فرو ريخته اند و مجدداً تعمير شده اند. در اين مناره ها، افزون بر زيبايي و شكوه خاص آنها، از نظ ساخت نيز فن آوري پيچيده اي به كار رفته است كه مانند منارجنبان اصفهان، چگونگي آن هنوز روشن نگرديده است.

ايوان غربي اين مسجد نيز از آثار دوره صفوي است و به سال 1081 هجري قمري ساخته شده است. مسجد جامع قزوين به مناسبت دارا بودن تاق هاروني از گنجينه آثار تاريخي مسجد جامع اصفهان قديمي تر است.

مسجد حيدريه

    اين مسجد در گذر بلاغي و جز محله پنبه ريسه است. راجع به تاريخ بنياد اين مسجد اطلاع درستي در دست نيست، ولي بي شك اين همان مسجدي است كه حمدالله مستوفي و امام رافعي آن را به نام «جامع اصحاب ابوحنيفه» معرفي كردخه اند. گچ بري هاي نفيس اين مسجد نيز مانند گچ بري هاي مسجد جامع كبير است و بعيد نيست كه گچ بري هاي هر دو مسجد كار يك هنرمند باشد.

    اين مسجد در زمان صفويه هم داير و آباد بوده، ولي به تدريج خواب شده است. در دوره قاجاريه با افزوده شدن ايواني در مقابل شبستان حجره هايي در اطراف آن، تا اندازه اي رونق گذشته خود را بازيافته است و عده اي از طلاب در آن سرگرم تحصيل بوده اند. از اين مسجد، تنها شبستان آن باقي مانده است.

مسجد النبي

    اين مسجد از حيث وسعت و عظمت بنا و شيوه ساختمان و استحكام پي ها و حسن سليقه اي كه در ساخت آن به كار گرفته شده است، يكي از مهم ترين مسجدهاي قزوين به شمار مي رود. آغاز بناي اين مسجد را به دوره صفويه نسبت مي دهند. اما چنين به نظر مي رسد كه پس از انقراض صفويه، در اثر عدم توجه، به صورت ويرانه اي درآمده و در دوره قاجاريه از نو بازسازي شده است.

    حياط مسجد به شكل مستطيل و طول آن از شمال به جنوب است. هر يك از جهات چهارگانه مسجد ايواني بلند در وسط دارد و دو گوشواره و سپس دو شبستان يا رواق در دو سوي آن بنا شده است. در دو بخش شرقي و غربي بنا، شبستان ها باريك تر، و در بخش هاي شمالي و جنوبي، پهن تر و بزرگترند. رواق ها يا شبستانهاي شمالي و جنوبي هر يك داراي چهار طاق نما، و رواق هاي شرقي و غربي داراي نه طاق نماي اند. هر يك از طاق نماها داراي ارسي سه چشمه اي بوده است كه امروزه بيش تر آنها فرسوده شده اند و به جاي آن ها، در چوبي كار گذاشته اند. در وسط حياط مسجد يك حوض بسيار بزرگ سنگي به شكل مربع مستطيل ساخته شده است كه براي وضو گرفتن از آن استفاده مي شود.

مسجد سنجيده

   اين مسجد كوچك در محله راه ري قزوين قرار دارد. تاق اين مسجد مخروطي شكل و بسيار بلند است. بناي مسجد بسيار قديم و باني آن نامعلوم است. اما سبك ساختمان آن نشان مي دهد كه بناي اوليه آن آتشكده اي بوده كه بعدها به مسجد تبديل شده است.

حسينيه اميني‌ها

   اين حسنيه در انتها و حاشيه غربي خيابان مولوي قزوين قرار گرفته است و بخشي از شانزده عمارت تو در تو و پيوسته اي است كه در سال 1275 هجري قمري به سرمايه مرحوم «حاج محمدرضاي اميني» از تاجران قزوين ساخته شده است.

از ديگر مسجدهاي قديمي قزوين مي توان از مسجد بي بي آمنه خاتون متعلق به دوره صفويه، مسجد زبيده و حليمه خاتون، مسجد سوخته چنار و مسجد محمديه متعلق به قرن سيزدهم هجري قمري نام برد.

آرامگاه ها، بقعه ها و امام زاده ها

آرامگاه حمدالله مستوفي

      اين آرامگاه در شرق شهر قزوين، درمحله پنبه ريسه و مشرق ميدانگاه، در ميان امام زاده علي و امام زاده آمنه خاتون قرار گرفته است و به «گنبد دراز» نيز معروف است. حمدالله مستوفي، جغرافيادان معروف كه از خاندان مستوفيان بود، در سال 680 هـ . ق در اين شهر به دنيا آمد و تا حدود 750 هـ. ق زيست. او در ابتدا از طرف خواجه رشيد الدين فضل الله به سمت مستوفي زنجان، ابهر و طارخ منصوب گشت و پس از قتل خواجه، به دستگاه وزارت غياث الدين محمد راه يافت و مدت ها در سلك ملازمان خاندان وي به سر برد و در سال 720 ­­­­­­­هـ .ق  منظومه ظفرنامه را سرود. آرامگاه او برجي است كه در قرن هشتم هـ . ق ساخته شده است. محوطه كنوني آرامگاه بيش از 380 متر متر مربع است كه اندكي بيش از 30 متر آن زيربناي برج است و بقيه جزء حياط آرامگاه است.

 آرامگاه شيخ احمد غزالي

    اين آرامگاه كه دركوچه امام زاده اسماعيل و نزديك خيابان پيغمبريه قزوين قرار دارد به شكل حياط كوچكي است و آن را امام زاده احمد مي نامند. ولي عده اي از مردم قزوين اين آرامگاه احمد غزالي- برادر محدم غزالي مي دانند كه در قزوين رندگي مي كرده و بين سال هاي 504 تا 527 هـ . ق درگذشته است.

امام زائده اسماعيل

   اين آرامگاه در روستاي دو دهه، در سمت راست جاده قزوين- رشت واقع شده است. اين بنا حدود 126 سال قبل به دستور نظام السلطنه ساخته شده است و نقشه چهار گوش دارد. در هر يك از نماهاي آن دو طاق نما ساخته شده است. گنبد آجري امام زاده، بر روي چهار فيل پوش كه طرح چهارگوش را به هشت گوش تبديل كرده اند، استوار گشته است. در داخل ضريح امام زاده، دري قرار دارد كه در بالا و پايين آن دو كتيبه با خطي خوش نوشته شده است.

امام زاده شاه زاده حسين

    اين بنا كه در شهر قزوين واقع شده، آرامگاه حسين، فرزند علي بن موسي الرضا (ع) است. وفات ايشان، طبق كتيبه موجود در ضريح چوبي نفيس آرامگاه، در سال 201 هـ . ق روي داده است. تاريخ و شكل بناي اوليه بقعه معلوم نيست. قديمي ترين تاريخ بنا، به ضريح چوبي بسيار نفيس بقعه مربوط است كه تاريخ 806 هـ . ق بر روي آن حك شده است. تاريخ اوليه بناي كنوني را به دوره شاه صفي صفوي نسبت مي دهند. طبق كتيبه هيا موجود بناي امام زاده در اوايل قرن چهاردهم هجري قمري بازسازي شده است. ساختمان ايوان بزرگ شمالي، ديواره صحن و سردر پركار امام زاده و نيز تزئينات كاشي كار گنبد و آيينه كاري فضاهاي داخلي، به همي سال ها مربوط است.

   بناي امام زاده،در كل، مشتمل بر آستانه و صحن و بقعه است. درگاه يا آستانه، جنبه هاي تزئيني زيبا دارد و بالاي قوس سر در امام زاده، تزئينات كاشي با نقش هندسي وجود دارد. و در دو سوي بنا دو مناره قرار گرفته است. در ورودي امام زاده بسيار بلند و مجلل است و درهر لنگه ان كوبه اي نصب شده است و در زير هر كوبه كلمه «يا مفتح الابواب» با خط نسخ زيبايي نوشته شده است. كتيبه سردر، كه به سال 1307 هـ . ق تعلق دارد، به خط نستعليق عالي و به رنگ سفيد در زمينه كاشي لاجوردي در دو رديف مشتمل بر 12 بيت شعر است. پس از آستانه شهتي قرار دارد كه به صحن وسيعي منتهي مي شود. آرامگاه، ساختمان كوچك و منفردي است كه در ميان صحن وسيعي قرار گرفته است/ ديوارهاي اين صحن طاق نما سازي شده است. در سمت شمال  و در كنار ورودي اصلي مجموعه، پشت طاق نماها، حجره هايي نيز وجود دارد. در دو سوي آستانه، پنج حجره ايوان دار و در سه جانب ديگر 52 ايوان بنا شده است. شكل كلي صحن از شكل ساختمان مياني تبعيت مي كند و به صورت مستطيل نسبتاً كشيده اي است كه در يك سمت، گوشه هاي مورب دارد. صحن داراي دو در اصلي در امتداد محور اصلي بقعه است. در وسط صحن، مقابل در ورودي، سقاخانه بزرگي با طرح هشت ضلعي وجود دارد كه كتيبه اي برآن نصب شده است. در آخر كتيبه، سال بنا، 1340 هـ . ق ذكر شده است. خود بقعه، بناي كوشك مانندي است كه از درون آن و از چهار جهت مي توان به بيرون نظر انداخت. گنبدخانه اصلي، در ميان چهار ايوان كه در چهار جهت اصلي ساخته شده اند قرار گرفته است.

امام زاد آمنه خاتون

   آرامگاه امام زاده در محل پنبه ريسه قزوين قرار دارد. نقشه حرم امام‌زاده عبارت از كثيرالاضلاع هشت ضلعي است كه در هر يك از ضلع هاي هشت گانه آن، طاق نمايي با قوس كليل زده شده است. پوشش حرم، به كمك كاربندي هاي واقع در ميان قوس هاي هشت گانه صورت گرفته و سقف گنبد به شكل ستاره هشت پر درآمده است. بقعه مزبور، از خارج داراي طرح دايره است كه بخشي از آن در ميان دو تالار مستطيل شكل الحاقي محصور شده است. قسمت بالاي بقعه كه از دو تالا پيش گفته بلندتر است، طرح استوانه اي بنا را به خوبي نشان مي دهد. اين قسمت در پايين با آجرهاي لعابي با طرح هندسي و در بالا با دوره‌اي به عرض 80 سانتي متر با كاشي هفت رنگ و نقش گياهي تزئين شده است. در بازه صاحب آرامگاه، سند مكتوبي در بنا وجود ندارد. مردم، وي را دختر امام جعفر صادق (ع) مي دانند. با توجه به سبك معماري بخش اصلي بناء مي توان آن را به دوره صفوي نسبت داد.